Help, ik ben niet normaal!
Ik kan er ontzettend slecht tegen als ik niet gehoord word door mijn partner. Van anderen kan ik dat veel beter hebben en is het geen probleem om iets nog een keer te zeggen of uit te leggen. Maar als hij mij niet hoort of begrijpt, vind ik dat mega-irritant. Vanwaar zo’n overdreven reactie? Want dat is het. Hoezo kan ik het minst hebben van degene die het meest dichtbij staat? Vanuit mijn verstand kan ik dan ook achteraf tegen mezelf zeggen: ‘Doe normaal Andrea!’, maar vanuit mijn eerste primaire gevoel val ik mijn partner aan of trek ik me boos terug.
Je ouders ingeruild voor je partner
Het gevoel, aangestuurd door de amygdala (deel van je oerbrein of oude brein) reageert instinctief en supersnel, veel sneller dan je cognitie (wat in de prefrontale cortex van je brein plaatsvindt). Het oude brein zorgt voor zelfbehoud (als een soort waakhond) en is altijd bezig met de grootste vraag: ‘Is het veilig of gevaarlijk?’ Dit deel van het brein is in de kindertijd als eerste ontwikkeld en actief. En in die tijd heeft het boodschappen opgepakt en is in een aantal van onze behoeften wel en niet voorzien. Dat heeft je oude brein geregistreerd en gecodeerd als veilig en niet-veilig.
Veelal onbewust spelen deze onvervulde behoeften nog altijd een rol. We hebben onze ouders ‘ingeruild’ voor een partner en of we het nu (h)erkennen of niet, we verwachten dat onze partner alsnog onze onvervulde emotionele behoeften vervult. Vandaar dat we zo heftig kunnen reageren op onze partner (en we het van anderen beter kunnen hanteren als ze niet voldoen aan wat we verwachten).
Kinderlijke reactie
Je overdreven reactie voelt kinderachtig. En ja, dat is het: een kindreactie. Niet om te oordelen maar wel om te beseffen, dat het logisch is dat je zo ontzettend getriggerd wordt. Het ‘alarm’ in je oude brein gaat af, het voelt alsof er gevaar dreigt en daar reageer je op.
Door tegen mezelf te zeggen ‘doe normaal Andrea’, geef ik mezelf op m’n kop. Terwijl dat niet is wat ik nodig heb. Waarom reageer ik zo heftig op mijn partner, als mij niet hoort of begrijpt? Hoe komt het dat mijn gevoelens niet in verhouding staan tot de gebeurtenis?
Dat komt omdat ik heb me als kind niet gehoord heb gevoeld, ik voelde me niet serieus genomen. Als kind vind je daar je weg in, maar de onvervulde behoefte is sterk onder de oppervlakte aanwezig. Onbewust wil ik dat mijn partner hier alsnog in tegemoet komt. Dus als hij mij triggert op ‘ik hoor/begrijp je niet of ik neem je niet serieus’, dan word ik furieus of ik denk: ‘Zie je wel, ik ben niet interessant’, hetzelfde gevoel van onbelangrijkheid dat ik als kind had.
Deze wetenschap helpt mij om mijn oude brein te kalmeren. Niet oordelen, maar mild met mezelf en daardoor ook met mijn partner omgaan. Me onthouden van kritiek of oordeel en de pijn (h)erkennen. Erkennen dat dit een gevoelig punt is voor mij en die gevoelens met mijn partner delen. Zo kunnen we daar beiden rekening mee houden.
Het kunnen reguleren van deze gevoelens (uit het verleden) maken dat je minder heftig en niet zo snel op elkaar reageert en dat er minder vaak ruzie (onbegrip) ontstaat. Dan komt er een nieuwe manier om op een oude prikkel te reageren. Het verleden kan in het heden geheeld worden. De verbinding die je hebt in je relatie wordt veiliger en verdiept zich. Je relatie vernieuwt zich en je zal meer vreugde ervaren in jullie verbondenheid.
Wil je weten hoe dat voor jou werkt? Download dan hier mijn e-book!
Weet dat ook jou/jullie relatie een plek kan worden waar behoeften vervuld worden en waar vernieuwing en verdieping plaats vindt. Wil je weten wat ik voor jou, voor jullie relatie kan betekenen? Vraag een gratis Click&Connect gesprek aan en we gaan na hoe ik voor jou/jullie van waarde kan zijn.
